Αειθαλείς θάμνοι

Τα φυτά που κρατούν το φύλωμα στα κλαδιά τους όλο το χρόνο ονομάζοντζι αειθαλή. Τα αειθαλή φυτά ρίχνουν και αυτά τα φύλλα τους γιατι πρέπει να αλλάζουν φύλλωμα, όμως αυτό δεν μπορούμε έυκολα να το καταλάβουμε γιατί τα φύλλα τους δεν πέφτουν όλα μαζί και γιατί στη θέση αυτών που έπεσαν, φυτρώνουν πολύ γρήγορα καινούρια φύλλα.

Φυλλοβόλοι Θάμνοι

Στη βοτανική και τη φυτοκομία , φυλλοβόλα φυτά , όπως τα δέντρα , θάμνους και ποώδη πολυετή φυτά, είναι εκείνες που χάνουν όλα τους τα φύλλα για ένα μέρος του έτους. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται αποκοπή . Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απώλεια των φύλλων συμπίπτει με το χειμώνα – δηλαδή σε εύκρατο ή πολικό κλίμα . Σε άλλα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των τροπικών, υποτροπικών και άνυδρες περιοχές, τα φυτά χάνουν τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια της περιόδου ανομβρίας ή άλλες εποχές, ανάλογα με τις διακυμάνσεις των βροχοπτώσεων. Το αντίστροφο του είναι φυλλοβόλα αειθαλή , όπου το πράσινο φύλλωμα είναι επίμονη όλο το χρόνο. Τα φυτά που είναι ενδιάμεσα μπορεί να ονομάζεται ημι-φυλλοβόλα ? χάνουν παλιό φύλλωμα ως νέα αύξηση αρχίζει. Άλλα φυτά είναι ημι-αειθαλή και χάνουν τα φύλλα τους πριν από την επόμενη καλλιεργητική περίοδο, διατηρώντας κάποιες κατά τη διάρκεια του χειμώνα ή ξηρές περιόδους. Μερικά δέντρα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ειδών της δρυός , έχουν αποξηραμένα φύλλα που παραμένουν στο δέντρο μέσω του χειμώνα? αυτά τα ξηρά φύλλα που ονομάζεται επίμονη marcescent φύλλα και πέφτουν την άνοιξη ως νέα αύξηση αρχίζει. Περισσότερα

Κωνοφόροι Θάμνοι

Αυτά αποτελούνται από αειθαλή δέντρα, όπως είναι το πεύκο, το έλατο κλπ. Βρίσκονται κυρίως σε περιοχές που χαρακτηρίζονται από χαμηλές θερμοκρασίες και από μικρό σχετικά ποσοστό βροχών. Τα κωνοφόρα δάση είναι διαδομένα στην Ευρώπη και τη Β. Αμερική. Μερικά απ’ τα είδη των δέντρων αυτών φυτρώνουν μέχρι το υψόμετρο των 1.800 μέτρων, ενώ πάνω από το ύψος αυτό είναι αδύνατο να διατηρηθούν. Τα δάση στα προϊστορικά χρόνια σκέπαζαν όλη την επιφάνεια της γης. Αργότερα με την αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, αλλάζει τόσο η σύνθεση των δασών, όσο και η επιφάνεια που καταλάμβαναν. Σήμερα η επιφάνεια που καταλαμβάνουν τα δάση έχει περιοριστεί σημαντικά και συνεχώς μειώνεται. Η Ελλάδα είναι μια από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης σε δάση. Τα δάση στη χώρα μας καταλαμβάνουν επιφάνεια λιγότερη απ’ το 15% της συνολικής επιφάνειας της χώρας. Η δασική επιφάνεια της Ελλάδας συνεχώς μειώνεται τα τελευταία χρόνια αντί ν’ αυξάνεται. Τα δάση στη χώρα μας απειλούνται από δύο βασικές πληγές: τους οικοπεδοφάγους, ιδιαίτερα γύρω απ’ τα μεγάλα αστικά κέντρα και απ’ τη φωτιά, τη θεληματική (τον εμπορικό) ή τη φωτιά που προκαλείται από απρόσεχτους περαστικούς. Κι όμως το 1842 ο τότε πρόξενος του Ανοβέρου και της Βαυαρίας Στρογκ αναφέρει ότι η χώρα μας ήταν δασοσκέπαστη κατά το 49% του εδάφους της κι ότι “σπανίως είδε χώραν περισσότερον δασοσκεπή και ωραιότερον στολισμένην με δάση και αρωματώδη βλάστησιν. Εις την Αττικήν περιφέρονται έλαφοι, ενώ οι αγριόχοιροι φθάνουν μέχρι των δασών της Λαυρεωτικής!!”. Διαβάζοντας κανείς αυτά νομίζει πως ονειρεύεται. Οι χώρες που έχουν τη μεγαλύτερη δασοκάλυψη στον κόσμο είναι: η Βρετανική Ονδούρα με 90%, η Βρετανική Γουιάνα με 82%, η Κοσταρίκα με 78%, η Ολλανδική Γουιάνα με 75%, η Φιλανδία με 65%, η πρώην Σοβιετική Ένωση με 43%, η Αμερική με 33% κλπ. Σε μερικές χώρες που χαρακτηρίζονται από μεγάλη δασοκάλυψη η παραγωγή παντός είδους δασικών προϊόντων είναι πάρα πολύ μικρή. Ως προς την παραγωγή ξυλείας η πρώτη χώρα στον κόσμο είναι η Σοβιετική Ένωση με 22% της παγκόσμιας παραγωγής, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με 18% και σε πολύ μεγάλη απόσταση ακολουθεί η Βραζιλία με 6% η Φιλανδία με 2,4% κλπ. Η αξία του ξύλου χρόνο με το χρόνο αυξάνεται στην παγκόσμια αγορά.